Aslında bu mevzuyu Fazıl Say, ona oy verenler ismine bitirmişti fakat Akşener hiç vazgeçmedi ondan. Hatırlanacağı üzere Ekrem İmamoğlu’nun, bayram vesilesiyle çıktığı Karadeniz tipi üzerinden çıkmıştı “arıza”. Çeşidin, CB adaylığı için bir gövde gösterisine dönüşmesi eleştirilmişti. Ülkede kaç BB, bayramlaşmak için bölge tipine çıkıyordu ki? Bir de VİP’te ağırladığı gazeteciler vardı; Nagehan Alçı, Ertuğrul Özkök, Akif Beki. İmamoğlu’nun İBB adaylığı sırasında onun “megafonluğunu” yapmış yayın organlarının muhabirleri art eskortta. Üstelik İmamoğlu, bir de parmak sallayarak “vız gelir tırıs gider” demişti tenkitlere.
Fazıl Say’ın tenkidinin içeriğine ve açığa çıkan sonuca kim ne diyebilir? Nagehan Alçı üzere biriyle yan yana durma tercihi; karşı ekibin oyuncusunu transfer etmekten çok, sağlam prensiplere sahip olmama değerlendirmesini güçlendirir. Hele hele kendisini şimdiye kadar her türlü riski göze alarak destekleyenleri ikincil, Özkök üzere lüküs hayat yaşayanları baş tacı yapmak, koltuğa oturduktan sonraki “değişim”e delil değil midir? Bir de bunlara; tenkitlere karşı gösterdiği tahammülsüzlüğü eklersek mümkün bir cumhurbaşkanlığı koltuğu İmamoğlu karakteri ile birleştiğinde nasıl bir “voltran”ın ortaya çıkacağını iddia etmek güç değil.
“Soldan” tenkitler daha çarpıcı elbette. Soylu’nun “korkusundan” ötürü İBB’de işten çıkardığı solcu, demokrat çalışanlar örneğin. (Soylu yemedi ama…) Ya da neo-liberal belediyeciliğe motamot devam etmesi örneğin. (Halkçı Belediyeciliğe birkaç örnek verebilen çıkar mı? Belediye kaynaklarının AKP’li vakıflara akmasının engellenmesi dışında, AKP belediyeciliğinden farkını fark eden var mı?)
İmamoğlu’nun birikiminin, donanımının ve siyasi tecrübesinin bırakın cumhurbaşkanlığını rastgele bir bakanlık için (hatta siyasi parti genel başkanlığı için) bile kâfi olmadığı ortada.[1] Hatta biraz ileri gidersek, partisi yani CHP aday yapmasa (ya da aracı olanlar CHP’nin 226 BB’sinden öteki bir lideri tercih etse) toplumun neredeyse tamamının İmamoğlu diye birinin varlığından bile haberi olmazdı. Fakat konjonktür her şey!
Üç yıllık başkanlığı periyodunda (mutlaka öncesi de vardır) büyük sermaye ile geliştirdiği münasebetler, Akşener ile olan “eski” dostluğu ve muhalefetin “dengeleri”, İmamoğlu’nu neredeyse cumhurbaşkanlığı koltuğuna oturtacaktı, ta ki Erdoğan, mahkemeye “ufak” bir dokunuş yapmasa. Lakin anlaşılıyor ki İmamoğlu (ve onu destekleyenler) cüretinden, hamasetinden ve ısrarından hala vazgeçmiş değil.[2] Bilhassa Akşener’in, İmamoğlu ısrarı, onu çok daha kolay yönetecek olmasındandır zira İmamoğlu, hem ideolojik hem de “sosyal” olarak CHP takımlarından çok Akşener’e çok daha yakın.[3]
Buradaki asıl soru şudur; Tayyip Erdoğan neden İmamoğlu’nun aday olmasını istemedi? Soru farklı bir biçimde de sorulabilir; Tayyip Erdoğan neden Kılıçdaroğlu’nun aday olmasını istemektedir? Bu soruların hakikat cevaplarını verebilmek için her yerde kulağı olan Saray’ın, kendi içinde yapılan planlara kulak konuğu olmayı gerektirir. (Anlaşıldığı üzere bunu nitekim bilenlerin sayısı iki elin parmaklarının sayısını geçmiyor). Lakin bilhassa CHP’lilerin Erdoğan’ın, Kılıçdaroğlu ısrarına baş yormaları, muhtemel karşı atakları bertaraf edecek tahliller üretmeleri ve “haince” tuzakları öngörmeleri gerekmektedir, mademki Kılıçdaroğlu’nu bu yola çıkardılar.
Kuşkusuz bu hususta birinci akla gelen, Kılıçdaroğlu’nun adaylığının 6’lı masayı karıştıracağı, hatta dağıtacağı, bunlar olmazsa bile farklı aday seçeneklerinin ortaya çıkağı formunda. Bunların işaretleri şimdiden başladı bile, bilhassa İYİP merkezli. Yeri gelmişken söylemek gerekir ki “kazanacak aday” dayatması, seçimi kazanmayı değil, adayın kim olacağını belirleme maksadı taşımaktadır. Açıktır ki başta Akşener ve takımları olmak üzere bütün sağcı cenah, CHP takımlarından rastgele birini (Nazım Hikmet ile çocukluğunda tanışmış) cumhurbaşkanı olarak görmek istememektedir.
Tek kesim bir muhalefet karşısında Erdoğan’ın kazanma ihtimalinin olmadığı açık. Hatırlanacağı üzere 2018’de sandık oyunlarıyla yüzde 52,5 zorla alınmıştı. Üstelik “darbeyi bastıran Erdoğan, ekonomik durumu yeterli olan bir ülke ve Suriye’de adım adım toprak genişleten bir silahlı kuvvetler” vardı. Artık bunların hiçbiri yok ve kitle dayanağından Gelecek, DEVA ve bilumumu karşı tarafa “aktif olarak” geçti. Yanında yalnızca kocamış bir bozkurt. Seçim devri mitinglerini hayal etmek sıkıntı değil; karşı taraf tıpkı günde 6 liderle 6 miting yaparken Cumhur İttifakı en fazla 1,5 miting yapabilecek.
Yine yeri gelmişken (!) Erdoğan tersi muhalefet, her gün 6 mitingden daha fazla miting de yapabilecek üzere görünüyor, muhtemel bir Kılıçdaroğlu adaylığında. Mevzu nedense (ve birdenbire) bu ülkedeki sol toplumsal hassaslığın sorumluluğunu üzerinde hissedenlerin bu sürece nasıl müdahale etmeyi planladıklarına geliverdi! Üstelik bu ülke halklarının “kaderinde” çok kıymetli tesiri olacak son aylara girilmiş iken. Şöyle köşelerimize çekilip çekirdek çitleyerek “yesinler birbirleri” tadında seyri sefa yapılabilir, Kılıçdaroğlu’nun adaylığı katılaşırsa hafif bir tebessümle dayanak “mimikleri” kullanılabilir, Kılıçdaroğlu’nu yapmazlarsa yüksek perdeden başkaları için “olmazuk” kampanyası düzenlenebilir, konforlu mekanlarımızdan “bunlar boş işler, ha biri ha oburu, asıl olan sokağı tutun” tadında fetvalar verilebilir, fırsat bu fırsat kendi örgütümüzü büyütelim de bir seçenek elbette, ya da, ya da, v.s, v.s…
Hem gerçek hem gerçek siyasetin tabanına vurulmuşken (bu 6 ayda) oyunu bu düzlemde oynamak mümkün değil mi? Yani strateji mıtrateji yok, yalnızca taktik!
Örneğin HDP! Çok anlaşılabilir nedenlerle Erdoğan’dan kurtulmak istiyor. Erdoğan’dan çektiğini diğer hiçbirinden çekmedi zira. 6’lının “makul” bir adayını kabul edebilecek durumda, İmamoğlu’nun İBB adaylığında olduğu üzere. Lakin izlenen “taktik” kâfi ve tesirli mi? Kaç CB yardımcılığı, kaç bakanlık, kaç müdürlük garantilendi? Hiç değil mi! HDP’nin talepleri asıl olarak bunlar değil elbette. Pekala, Kürt sıkıntısının tahlilinde nasıl bir yol haritası taahhüt ettiler? Yalnızca uygun niyet temennisi. Ya Gülten Kışanak ya da Pervin Buldan aday gösterilirse?! 6’lı ile “pazarlığı” aday çıkarma üzerinden yapmak, Akşener’i ne çeşit zorluklara sokar sanki?!
Ya sosyalist sol!? Klasik ön cümle ile başlarsak; “ülke, tarihinin en derin ideolojik, siyasi, örgütsel ve toplumsal krizini yaşadığı bu günlerde” nasıl bir taktiksel “ara dönem” planı yürürlüğe koymakta? Mesela neden ortak bir “solcu aday” önerilmemekte? Örneğin Meral Akşener’in taktiği üzere, “CHP’den mi istiyorsunuz, üstelik BB mi olsun, o vakit size teklif Ercüment Şahin Çervatoğlu bizim adayımızdır”. Yok, CHP’den olmasın, BB olsun fakat solcu olsun; “o vakit adayımız Fatih Mehmet Maçoğlu”. Yok, o da olmaz, sol örgütlerden olsun ancak örgütünü temsil etmesin, “ona da tamam, Alper Taş, Ahmet Şık, Selma Gürkan”. Örgütlerden de mi olmaz, o vakit Dilek Çerkezoğlu’na, Can Atalay’a, Mücella Yapıcı’ya, Faruk Eren’e ne dersiniz? Ya da bayan hareketinin belirleyeceği bir adaya? Yok, sesi gür çıkmalı diyorsanız, Hayko Cepkin olsun. O da olmazsa sarılmalık bir zeytin ağacı ya da bir çınar ağacı bulalım altında yatmalık, bari O, solun ortak cumhurbaşkanı adayı olsun!
Ve 81 vilayetteki 973 ilçedeki her mitinge şu cümleyle başlasın; “ben sizden oy, moy istemiyorum, hatta bana oy da vermeyin, size bu sistemin barbarlığını ve sosyalizmin hoşluğunu anlatacağım sadece”.[4]
“Bir şey yapmalı” …
NOTLAR:
[1] Üniversite hayatının kıymetli bir kısmını Kıbrıs’ta yaşayan, Beylikdüzü Belediye Lideri olduğu devirde öğrenci affından yararlanarak yüksek lisans eğitimini tamamlayan (nasıl vakit bulduysa), ailesinin müteahhitlik işlerini yürütmek dışında başarılı bir iş deneyimi olmayan, Nazım Hikmet diye birinin varlığını eşinden öğrenen -ki burası sahiden çok kıymetli; toplumsal demokrat birinin o kadar vakit boyunca Nazım ile hiç karşılaşmamış olması- bir CV’si mevcut.
[2] Meral Akşener, “Erdoğan, oradan giderken, ‘Bu müzik burada bitmeyecek’ dedi, nitekim bitmedi biliyor musunuz? Bakın artık Cumhurbaşkanı. İmamoğlu’nunki de bitmeyecek” sözlerini kullandı. Bir de İmamoğlu’nun; “Yok canım. Sakatlamaya çalışıyorlar doğal. Şimdi bir şeyimiz yok, sakatlanmadık. Hangi şartta olursam olayım dönemi kapatır mıyım ben?”
[3] Canan Kaftancıoğlu’nun “feryat”ı biraz da bu esasen. Tez odur ki İmamoğlu için daha evvel “aptal” ve “müteahhit kafalı” sözlerini kullandığı ve son olarak da “Şizofren üzere davranıyor” dediği; hatta İmamoğlu’nun alternatif bir vilayet teşkilatı kurduğunu söylemiş.
[4] Bu hedefle yola çıkılacak bir CB adaylığı için toplanacak (100 binleri kat be kat aşan) imza sayısı da gerçek gücü ortaya çıkarmaz mı?