Aytekin Karma
İklim Bayraktar’ın yaklaşık 2 yıl boyunca 119 çocuk ve genç, 87 mağdur ebeveynle yaptığı görüşmeler sonucunda hazırladığı ‘Rızası Yok: Bir Seferden Çok Şey Olur!’ isimli kitabı Takviye Yayınları etiketiyle raflardaki yerini aldı.
Biz de bu vesileyle Bayraktar’a sorularımızı yönelttik. Kendisine kitabın hazırlanma sürecini, çocuk istismarının toplumdaki ve siyasal alandaki yansımasını ve tahlil için yapılması gerekenleri sorduk.
‘Rızası Yok’ nasıl ortaya çıktı? Bu türlü bir kitap hazırlamaya nasıl karar verdiniz?
Aslında ortada üzeri kapatıldığı için “münferit” denerek yok sayılan “devasa” ve nitekim bu ülkenin geleceği olan çocuklara yönelik çok büyük bir sorun vardı. Dokunulmasın, bilinmesin denen ve giderek yaygınlaşan. Açığa çıkması istenmeyen, engellenen bu husus için yıllar evvel başladığım çalışmanın eseri oldu bu kitap. Yıllar evvel beni susturdular fakat sapıkları durduramadılar; beni susturmak kadar kolay olmadı çocukları korumak, sapıkları dizginlemek ve gün geçtikçe arttı rezillik. Ve artık medyaya çok fazla olay yansır oldu. Yani ortada yıllardır körüklenerek yüzlerce çocuğu yakan alevleri, toplumdan gizlenen ateşi görünür kılmak istedim, tıpkı Mustafa Güzel üzere birkaç mert müellifin, gazetecinin yaptığı üzere, örtüyü kaldırıp topluma alevlerin yaktığı çocukların çığlığını duyurmak istedim. O alevlere su dökmenin vakti çoktan gelmişti. İnsan ve gazeteci olarak artık isyan ettiğim bir noktada bu kitabı yazdım.
Cinsel istismar mağduru 119 çocuk ve genç, 87 mağdur ebeveynle uzun görüşmeler yapmışsınız. Görüşme süreciniz nasıldı, anlatır mısınız?
İrtibat kurduğum gençler ve ailelerle karşılıklı inancı sağlamak, başka mağdurların da bana ulaşmasını sağladı. Bu nedenle çalışmanın görüşme kısmı 2 yılı yakın sürdü. Hâlâ da görüşüyorum. Yazdım bitti değil; bu birinci adımdı, devamı gelecek. Bu sıkıntıya toplum, uzman kurumlar ve siyasetçiler hassas olup, önemli ve yapan adım atana kadar bu insanların sesine ses olmaya devam edeceğim.
‘HER TÜRLÜ EĞİTİM KURUMU MERCEK ALTINA ALINMALI’
Yaşanan meselelerin bir kısmı da olayı örtbas eden ailelerden kaynaklanıyor. Aileler neden bu türlü davranıyorlar?
Aileler, çocuklarının yaşadıklarını birçok vakit öğrenmiyorlar bile ya da yıllar sonra öğreniyorlar. Çocuklar sevgisiz, ilgisiz daima kelamlı ya da fizikî şiddet uygulayan ailelerine açılamıyorlar ki. Sapıklar da esasen “Ailenin başı belaya girer; sana değil, bize inanırlar, sen günahkârsın, ailen öğrenirse onlar da günaha dahil olur, cehennemlik olursunuz, kardeşini öldürürüz, görüntüye çektik, rezil ederiz seni” üzere tehditlerle daha da korkutuyorlar bu çocukları. Zati bilhassa ilgisiz, sıkıntılı, yetersiz ailelerin sessiz, içine kapanık, sinik çocuklarını amaç seçiyor sapkınlar.
Aileler bir halde öğrendiklerinde de içinde bulundukları etraf, akraba, mahalle ya da bağlı bulundukları cemiyetten baskı görüyorlar ve dışlanmamak için susuyorlar. Hatta kimi küçük köy ve ilçelerde linçlenmemek için susuyor ya da göç ediyorlar. Birden fazla vakit diyanette, emniyette, bağlı bulundukları cemaatte ya da kurumda tatlı tatlı ikna ediliyorlar şikayetçi olmamaları istikametinde. Bir parmak bal çalınıyor ağızlarına, kelamda sapık tartaklanıyor ve kurumdan yollanıyor, “Biz cezasını verdik, sen rezil olma, duyulmasın, çocuğun ismi çıkmasın” denilerek. Büyük çoğunluğu, tarikat ve cemaat baskısı, Allah, din, iman maskesi ile yapılan manevi baskıya teslim oluyor. Dini ve dini kurumları berbat göstermek, kelamda ateistlerin eline koz vermek olur diye evlatlarını yok sayıyorlar. Susmayanlar, susmamaları konusunda ikna olanlar, kendilerine takviye hedefli uzanan ele, ellere güvenen aileler az da olsa var lakin onlar da sahiden uzun süren yargılama evresinde bin pişman oluyorlar. Zira süreç uzadıkça baskıya ve korkutmaya açık hale geliyorlar. Yalnız kalabiliyorlar. Hatta davayı kaybedeceklerine dair güçlü bir fikre sahip olup daha da güç günler yaşıyorlar, çok yıpranıyorlar.
Benim görüştüklerim içinde emniyet ya da isimli kayıtlara yansıyanlar çok az. Bu sapıkların ve mağdur çocukların sayısının lakin dörtte biri yansıyor resmi bilgilere. Bunun tahlili, siyaset kurumlarının topyekun bu mevzuyu TBMM’ye taşıyıp masaya enine uzunluğuna yatırmasıyla olur. Eğitim, kurs, dershane başta olmak üzere mahalle ortası mantar üzere açılan küçük vakıf şubelerine ağır yaptırımlar içeren yasal düzenlemeler ve sapıklar için ağır cezalar getirilmeli. O vakit hem olayların azalacağı hem mağdurların birçoklarının susmayacağını görecekler.
“Kol kırılır yen içinde kalır” mantığı yalnızca bilgisiz bir kitle tarafından değil, AK Parti’nin birtakım takımları tarafından da savunuluyor. Bu çürümüşlüğün siyasal yansımasına dair neler söylemek istersiniz?
Yıllardır söylüyorum. Cahilliğin, dinle afyonlamanın haricinde, toplumun her kesitinde inanamadığım bir tutum var. Herkes kendi sapığını koruyor kolluyor. Tam zıddı, herkes kendi mahallesinin sapığını kendi dışlasa, kendi ayıklayıp adalete teslim etse, esasen sorun çok büyük oranda çözülecek.
Öte yandan, mevzunun tahlili için her türlü eğitim kurumu mercek altına alınmalı. Sıkı kontrolden geçmeli ancak o denli göstermelik değil. TBMM’de bir araştırma konseyi oluşturulmalı; aileler ve çocuklar, gençler içtenlikle dinlenmeli. Hukukçular, psikologlar, Aile Bakanlığı uzmanları, Diyanet Bakanlığı uzmanları, sosyologlar bir ortaya getirilmeli. Ve hepsi de inançlarını ve siyasi görüşlerini dışarda bırakıp oturmalı masaya. Yalnızca çocuklarımız ve sağlıklı jenerasyonlar yetiştirmek ismine dinlemeliler o mağdurları ve yaşanan rezil olayları.
Gerçekten, amasız fakatsız “gerçekten” sorunu çözmek istiyorlarsa tahlil kolay. Siyasi parti ayrımı gözetmeden, mecliste var ya da yok, her siyasi partinin, her STK’nın görüşleri alınmalı. O denli, önerge verdik hayır dediler, önerge verdiniz hayır dedik hali ile olayı iktidar muhalefet arbedesine dönüştürüp mevzuyu buzluğa kaldırmak halkın temsilcisi vekillere yakışmaz. “Eh, biz adım attık fakat olmadı” diyerek problemden kaçış hakkını vermemeliyiz, toplumca ses çıkarmalıyız. Onlar da anne, baba, amca, dayı, teyze, hala olduğunu her an hatırlamalılar. Mitinglerde sokakta bir çocuğu kucaklamak, yanağından makas almak, iki oyuncak vermek, bulundukları pozisyonlar göz önüne alındığında, çocuklarımızı tüm sapkınlardan korumak için kâfi değildir. Bu onların kendini ve toplumu kandırmasıdır.
‘ÇOCUK İSTİSMARI HER YERDE VAR’
Son yıllarda cemaat ve tarikat yurtları, Kuran kursları vb. üzere yerler çocuk istismarı haberleriyle çokça anılmaya başladı. Yaptığınız görüşmelerden hareketle neler söylemek istersiniz?
Öncelikle belirtmek isterim ki çocuk istismarı her yerde var. Ailede, akraba içinde, mahallelerde… Ne yazık ki okullarda da taciz, cinsel istismar, her türlü ruhsal ve bedensel şiddet yaşanıyor. Her kesimde, her kurumda var yani. Kitapta yer verdiğim ya da veremediğim, dinlediğim ancak yazamadığım, duyduğum fakat yutkunduğum, susmak zorunda kaldığım istismarların büyük oranı dini kurumlarda yaşandığı için zati yanlış istikametlere çekiliyor ve husustan uzaklaşıyor toplum. Son vakitlerde bilhassa yaygın merdiven altı kurs merkezleri var, mahalle ortalarında mantar üzere çoğaldılar, bilhassa küçük vilayet ve ilçelerde. Bunu anlatan bir avuç cesaretli ve tahlil arayan meslektaşım üzere beni de dinsiz, din düşmanı diye linç edenler oldu, olacak. Bizlerin bu ülkenin, hepimizin geleceği çocuklarımız için çaba edip, elimizi taşın altına soktuğumuzu görmeleri de tekrar ne yazık ki manevi ve maddi baskılarla engelleniyor.
Şunu da vurgulamak gerek; kabahatin çeşidi ve kime yönelik olduğundan çok, hatalının kimliğine, makamına, mesleğine, siyasi yahut maddi gücüne, ilişkin olduğu etrafa nazaran tutum almak “benim suçlum, sizin suçlunuz” demek failleri cesaretlendiriyor ve cürüm sayısında artışlar oluyor. O nedenle toplum olarak o’cu bu’cu diye ayırmadan “Suçlu hatalıdır, sapık sapıktır” demek gerekiyor ki adalet kılıcını keskin, terazisini adil işletsin.
Peki bu türlü bir mağduriyet yaşayan beşerler ve aileleri nasıl bir yol izlemeliler? Almaları gereken ruhsal takviyeye ve olayın türel süreçlerine dair bize bilgi verir misiniz?
Aileler öncelikle çocuklarına kendileri sahip çıkacak. Yeterli gözlemleyecek. Koruyacak. Denetim edecek ortada. Önüne gelen kuruma “eti senin kemiği benim” diye teslim etmeyecek. Sevgiyle dinleyecek, çocuk diyerek geçiştirmeyecek, ciddiyetle yaklaşacak, önemsediğini aşikâr ederek dinleyecek çocuklarını, yani kısaca ortadaki inancı tesis edecek ki çocuklar her şeyi korkmadan anlatabilsinler. Ailelerinin her mevzuda onları koruyacağına küçük yaştan itibaren inanmalı çocuklar. Bu bahiste aslında en kıymetli birinci etap bu. Uyanık olacaklar, gözlemleyecekler çocuklarını. Sonra isimli ve tıbbi takviye için geç kalmayacaklar. Bu hususta çalışma yapan mevzunun uzmanı hukukçular, psikologlar, sosyologlar var. Çocuğun psikiyatrik takviye alması gerekiyor hemen, hatta ailelerin de. Türel süreçlerin ne kadar uzun ve yıpratıcı olduğunu ve çıkan cezalarında çok acıya değmediğini düşünen aileler için yıkım olduğunu esasen belirttim. O yüzden bu hususta devlet kurumlarının birçok yeni düzenleme yapması gerektiğinin altını çiziyorum daima.
Bütün bu araştırmanın akabinde nasıl bir sonuçla karşılaştınız? Genel olarak bize neler söylemek istersiniz?
Sonuç fecî, ürkütücü bir tablo. Çok acı ancak gerçek bu. Bu ülke çocuklarını koruyamıyor. Evvel bu gerçeği kabul edeceğiz. Bu gerçeğin birkaç yıl içinde toplumu büyük bir yozlaşmaya ve ahlaki çöküntüye sokacağından emin olunmalı. Sıhhatsiz yeni kuşaklar istenmiyorsa evvel bu derin uykudan uyanacaklar. Tahlili için de öncelikle bu vatanın âlâ kalpli mert insanları siyasi görüşü, mesleği, misyonu, eğitimi, inancı ne olursa olsun çocuk çığlıklarına kulaklarını kapatmayacak. Bir çığlıklara hassas olup ses katacak her insan en az 10 çocuğun bu iğrenç hücumdan kurtulmasına vesile olacaktır.
Ben aldığım olumlu reaksiyonlardan sonra bu ülkenin vicdanlı beşerlerine güveniyorum. En çok da gerçek müminlerin, dini inançlarını gereği üzere yaşayanların bu mevzuda artık sessiz kalmayacağına inanıyorum. Annelere güveniyorum, onlar her tıp öğretide ve inançta her çeşit canlının birinci vazifesi olan çocuklarını her şeye karşın her şeyden korumakla yükümlü olduklarının farkına daha yeterli varacaklar. Bunu yürekten istiyorum…
